Kırılan Pranga Beraatini Alan Ruh
Gece, uyanık ruhu bağrında taşıyan ana
Sessiz çığlıklar yankılanır
Damarlarda taşkın duygular dolanır
Ana bir rahmettir sarılana
Gözyaşları bir yoldur yol arayana
İçinde biriktirdiği bütün kirler
Bir pranga gibi kuşatmıştı ruhu
Ve zindan Züleyha’nın şehveti
Sarmıştı arsız otlar gibi benliği
İffetsiz bir dünya yolculuğu
Yücelerden bir ses yankılandı
Ruh sarsıldı
Nefiste bir deprem korkunç
Açlık, susuzluk ve sessizlik
Ruhu kuşatan pranga kırılır
En çok sessizliğin çığlığında
Gözyaşlarının taşkın pişmanlığında
Gece bir ana müşfik bir sığınak
Kucağında taşır yeni doğan yavrusunu
Emzirir pişmanlık kokulu damarlarıyla
Pranga tutmaz ruhu uyanmıştır
Seher vaktinde esen beraat rüzgarıyla.
Seyit Ahmet Uzun
Bir yanıt yazın